Έχοντας αποτελέσει μάρτυρας μιας καθημερινής σκηνής στο κέντρο της πόλης, όπου ένα πανέμορφο κοριτσάκι αρνιόταν πεισματικά να ακολουθήσει τη μαμά του, εάν εκείνη δεν έβλεπε πρώτα τη βιτρίνα ενός καταστήματος με είδη διακόσμησης, συνειδητοποίησα πόσο ψηλά έχει ανάβει ο πήχης του εντυπωσιάσμου μας. Πόσο καιρό έχουμε να αναφωνήσουμε “wow”, παρατηρώντας κάτι που η ένταση της επίδρασης του πάνω μας ήταν ιδιαίτερα έντονη από ό,τι συνήθως, ενεργοποιώντας μας κάποιες “κοιμισμένες” αισθήσεις; Έχει άραγε αλλάξει κάτι ή απλά ο χρόνος της καθημερινότητας μας πέρα από έντονος, είναι και τρομέρα περιορισμένος; Ανεξάρτητα από το μέγεθος ή τη συχνότητα εμφάνισης της παραπάνω αντίδρασης στον/στην καθένα/μια από εμάς, προκύπτουν αρκετές εκδοχές ως προς τη δημιουργία του. Η πιο συνηθισμένη από αυτές είναι ο ισχυρισμός ότι λόγω του πλήθους των οπτικών και ακουστικών ερεθισμάτων που όλοι μας απορροφούμε καθημερινά λόγω του διαδικτύου, της προσωπικής μας μελέτης και των ταξιδιών μας, λειτουργούν ανασταλτικά ως προς τη δημιουργία και το αντίστοιχο μέγεθος του εντυπωσιασμού. Η αλήθεια είναι ότι αν αναλογιστούμε το πλήθος των πληροφοριών που αφουγκραζόμαστε από την ώρα που θα σηκωθούμε μέχρι την ώρα που θα επιστρέψουμε στο κρεβάτι, η παραπάνω έκφραση παρουσιάζεται ως απόλυτα εξηγήσιμη άρα και λογική. Προσεγγίζουμε όμως σωστά ένα θέμα τόσο πολύπλευρης και ιδιαίτερης φύσεως μόνο δια μέσου της λογικής ή θα ήταν προτιμότερο να μη φιλτράρεται καθόλου από εγκεφαλικά κύτταρα προκειμένου να απορροφηθεί στην πιο αγνή και ακατέργαστη εκδοχή του, προκειμένου να προκαλέσει και τις ανάλογες αντιδράσεις; Ίσως τελικά η διάθεση να αποτελεί το ουσιαστικότερο συσταστικό του εντυπωσιασμού. Κατά πόσο δηλαδή θέλουμε, χρειαζόμαστε και κυριώς αναζητούμε τρόπους να “ξαφνιάσουμε” ευχάριστα την ψυχοσύνθεση μας. Με σύμμαχο την παρατηρητικότητα, το ανοιχτό μυαλό και σαφέστατα την πρόθεση να χρωματίζουμε την κάθε στιγμή όπως της αρμόζει, οι πιθανότητες να διακρίνουμε μέσα από τις “καθημερινές” για άλλους στιγμές, να ανακαλύψουμε μια νέα εκδοχή, ικανή να μας ξαφνιάσει ευχάριστα και κυρίως απρόσμενα! Ουσιαστικά πρόκειται για ένα είδος αισθητικής άσκησης, που ανάλογα με τη συχνότητα και την ένταση της, καλλιεργούμε ένα υγιές και ουδέτερο τρόπο αντίληψης, καθώς επίσης και μια ακόρεστη  εξερευνητικότητα!  Όπως κάθε μόρφη τέχνης έτσι και η μόδα, προσπαθεί μέσα από κάθε επίδειξη/παρουσίαση να μας ξυπνήσει ένστικτα, συναισθήματα και αναμνήσεις που θα ενεργοποιήσουν τη φαντασία μας, υπενθυμίζοντας μας πως το “wow” εντοπίζεται στο πως θα επιλέξουμε εμείς να δούμε ένα θέμα, ένα προϊόν ή κίνηση. Τα παιδιά εντυπωσιάζονται συχνότερα γιατί απλούστατα επιλέγουν να δούνε κάθε στιγμή απο την αρχή σαν να πρόκειται για πρώτη φορά. Το “wow” υπάρχει παντού και σε κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, σε κάθε συζήτηση, σε κάθε γεύση, σε κάθε άρωμα! Το ζητούμενο είναι δεν το παρατηρήσαμε απλά ή δεν θέλουμε να το παρατηρήσουμε για λόγους συνήθειας? Ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι να ξαναγίνουμε παιδιά για λίγο, βλέποντας παιδικές ταινίες και ενεργοποιώντας στον εγκέφαλο μας περισσότερες συναισθηματικές σκέψεις, χειροκροτώντας, χαμογελώντας και περισσότερο αντιδρώντας με αφιλτράριστο ενθουσιασμό σε χαρούμενες ή ακόμη και σε θλιμμένες στιγμές. Άλλωστε τα χρώματα των ζωγράφων, οι νότες των μουσικών, οι κλωστές των δημιουργών μόδας δεν έχουν αλλάξει ριζοσπαστικά από το παρελθόν, γεγονός που εξηγεί απόλυτα γιατί μια πινελιά πάνω σε ένα λευκό καμβά, οι μελωδίες που στο σύνολο τους είναι πρωτάκουστες σαν είδος μουσικής και τα ρούχα που στο θέαμα τους θα τα χαρακτήριζες ως κινούμενα έργα τέχνης, είναι ακόμη ικανά να ξαφνιάσουν ευχάριστα όλους εμάς τους καθημερινούς ανθρώπους.