Για το νέο του βιβλίο The Power of Regret, ο συγγραφέας Daniel H. Pink ανέλυσε τι κρατά 16.000 ανθρώπους σε 105 χώρες ξύπνιους τη νύχτα.

Όταν το έκανε, συνειδητοποίησε ότι οι περισσότεροι ακολουθούν τέσσερις κυρίαρχες θεματικές που σκεφτόμαστε και ξανασκεφτόμαστε: η σταθερότητά μας (όταν δεν έχουμε φροντίσει να έχουμε σταθερές βάσεις στη ζωή μας), η τόλμη (ότι δεν είμαστε αρκετά γενναίοι), η ηθική (ότι δεν παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις) και η σύνδεση (ότι δεν παραμένουμε συνδεδεμένοι με τα σημαντικά άτομα της ζωής μας).

Ο συγγραφέας πραγματοποίησε μία virtual ομιλία για το TED.com και εξήγησε πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις ενοχές για μία σχέση που δεν φροντίσαμε όσο έπρεπε για να πάμε παρακάτω και κυρίως εκεί που θέλουμε.

“Στην World Regret Survey,” ανέφερε ο Pink, “συνέλλεξα περισσότερους από 18.000 λόγους στεναχώριας από ανθρώπους σε 109 χώρες και πολλοί συμμετέχοντες ανέφεραν τη δυσάρεστη αίσθηση συνοδεύει η πόρτα που έκλεισε σε μία σχέση. Ομοίως, μια μελέτη του 2012 από τους ερευνητές Mike Morrison, Kai Epstude και Neal Roese κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η λύπη για τις κοινωνικές σχέσεις γίνεται πιο βαθιά αισθητή, επειδή απειλεί την αίσθηση του ανήκειν. Όταν οι σχέσεις μας με τους άλλους διαλύονται, υποφέρουμε. Και όταν φταίμε εμείς, υποφέρουμε ακόμα περισσότερο”.

“Η κλειστή πόρτα σε μία σχέση μάς ενοχλεί, γιατί δεν μπορούμε να διορθώσουμε τα πράγματα.” συνέχισε ο Pink. “Αφορά κάτι που τελείωσε. Αλλά οι πόρτες που δεν μπορούν να ανοίξουν κρύβουν πίσω τους ένα όφελος: Μας δείχνουν πώς αυτό το μάθημα μπορεί να μας κάνει καλύτερους.”

Στην ομιλία ο Pink, για να μεταδώσει το μήνυμά του, διηγήθηκε δύο ιστορίες για να καταλήξει ότι οι τύψεις για τις πόρτες που κλείσαμε μας στενοχωρούν γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτές. Οι τύψεις της ανοιχτής πόρτας, από την άλλη, μας ενοχλούν γιατί μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτές αλλά χρειάζεται προσπάθεια.

“Οι ρήξεις στις ανθρώπινες σχέσεις” εξηγεί στο video, “συνήθως ξεκινούν από ένα περιστατικό, όπως μια προσβολή, μια αποκάλυψη ή μια προδοσία. Οι άνθρωποι στεναχωριούνται και πληγώνονται, παρόλο που για κάποιον τρίτο μπορεί να ακούγεται πολύ απλό να διορθωθούν τα πράγματα.

Η αξία της αγάπης

Ο George Vaillant, ψυχίατρος του Χάρβαρντ, ο οποίος ήταν επικεφαλής της μακροβιότερης μελέτης για την ευτυχία για περισσότερα από 30 χρόνια, συνόψισε όσα έμαθε για την ανθρώπινη ευημερία σε αυτές τις πέντε λέξεις: «Η ευτυχία είναι αγάπη. Τελεία.”

Το σχόλιο του Vaillaint βασίστηκε στο Study of Adult Development της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, τη μακροβιότερη εξέταση της ευημερίας κατά τη διάρκεια της ζωής σε αυτήν την ιστορία της ψυχολογικής επιστήμης. Το 1938, ερευνητές στο Χάρβαρντ στρατολόγησαν 268 προπτυχιακούς άνδρες και τους ακολούθησαν για τα επόμενα 80 χρόνια. Ο στόχος ήταν να προσδιοριστεί γιατί κάποιοι άνθρωποι προοδεύσαν στη δουλειά και τη ζωή και άλλοι όχι τόσο.

Η εφημερίδα Harvard Gazette συνόψισε τα ευρήματα της μελέτης το 2017:

Οι στενές σχέσεις, περισσότερο από τα χρήματα ή τη φήμη, είναι αυτές που κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους. . . . Αυτοί οι δεσμοί προστατεύουν τους ανθρώπους από τη δυστυχία της ζωής, βοηθούν στην καθυστέρηση της πνευματικής και σωματικής φθοράς και είναι καλύτεροι προγνωστικοί παράγοντες μακράς και ευτυχισμένης ζωής από την κοινωνική τάξη, το IQ ή ακόμα και τα γονίδια. Αυτό το εύρημα αποδείχθηκε αληθινό σε όλα τα επίπεδα τόσο μεταξύ των ανθρώπων του Χάρβαρντ όσο και των συμμετεχόντων στο κέντρο της πόλης.

Ο George Vaillant, ψυχίατρος του Χάρβαρντ, ήταν επικεφαλής της μελέτης για περισσότερα από 30 χρόνια και σε ένα αδημοσίευτο χειρόγραφο, σημείωσε αυτά που είχε μάθει. Μετά από οκτώ δεκαετίες, εκατοντάδες θέματα, χιλιάδες συνεντεύξεις και εκατομμύρια δεδομένα, θα μπορούσε να συνοψίσει τη μακροβιότερη εξέταση της ανθρώπινης ευημερίας σε πέντε λέξεις: «Ευτυχία είναι η αγάπη. Τελεία.”

Αυτό που δίνει στη ζωή μας αξία και ικανοποίηση είναι οι ουσιαστικές σχέσεις. Όταν όμως αυτές οι σχέσεις διαλύονται, είτε από πρόθεση είτε από απροσεξία, αυτό που εμποδίζει τους ανθρώπους να έρθουν ξανά κοντά είναι αισθήματα αμηχανίας ή αποτυχίας.

Ωστόσο, αυτές οι ανησυχίες είναι σχεδόν πάντα άστοχες. Σίγουρα, θα δεχτούμε απόρριψη μερικές φορές αλλά πιο συχνά τυχαίνει να υπερεκτιμούμε πόσο άβολα θα νιώθουμε και υποτιμούμε πόσοι άλλοι θα καλωσορίσουν τη διάθεσή μας για επανασύνδεση.

Η στεναχώρια μας για μία σχέση που χάθηκε αποκαλύπτει μια ανάγκη και δίνει ένα μάθημα: Υπάρχει η ανάγκη για αγάπη που περιλαμβάνει αφοσίωση και δέσιμο και το μάθημα ότι την επόμενη φορά πρέπει να τα πάμε καλύτερα.

Τώρα, αν αισθάνεσαι ότι μία πόρτα παραμένει ανοιχτή και σ’ ενδιαφέρει ακόμα πάρε τηλέφωνο, πήγαινε να βρεις τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει και πες αυτό που νιώθεις. Ξεπέρασε την αμηχανία και άπλωσε το χέρι σου στον άλλον. Κι αν δεν πάει καλά θα κοιμηθείς το βράδυ ήσυχα ότι έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορούσες.