Σ’ ένα σταυροδρόμι της ζωής, πέσαμε τυχαία η μια πάνω στην άλλη. Συνωμότησε το σύμπαν να το φέρουν έτσι οι συγκυρίες και να γνωριστούμε. Αφήνοντας την Αθήνα πίσω μας, σε ένα κουπέ του τρένου γύρω στις 14:30 ξεδιπλώναμε τις ζωές μας. Τους διακρίνεις τους ξεχωριστούς ανθρώπους, λένε. Κάτι στην αύρα τους, στη σπιρτάδα του βλέμματος, μαρτυρά ότι κάτι έχουν να σου πουν και συ να μάθεις πολλά. Με ενέπνευσε και θέλησα να γράψω για εκείνη.

Eίναι ναυτικός… Καπετάνισσα στο αξίωμα. Προέρχεται από οικογένεια ναυτικών. Ο βίος της, προσωπικό παράδειγμα στη δύναμη της θέλησης. Πλούσιο το βιογραφικό της αλλά θα προτιμούσα να τα παραμερίσω και να αναφερθώ στον άνθρωπο. Η επιλογή του επαγγέλματός της, απάντηση σε όσους της έλεγαν ότι η θάλασσα δεν είναι για τις γυναίκες. Η αγάπη της για τον Ν. Καββαδία μεγάλη, σε βαθμό μάλιστα που θα χαρακτήριζε τον εαυτό της, όσον αφορά τον χαρακτήρα και τον τρόπο σκέψης, ως τον θηλυκό Καββαδία.

– Είσαστε μια δυναμική γυναίκα. Πάντα ήσασταν έτσι;

– Ήμουν ένα δειλό και ευαίσθητο παιδί, εύστροφο όμως και με ανήσυχο πνεύμα. Στο σχολείο με κορόιδευαν γιατί ήμουν από φτωχή οικογένεια.

– Τι θα λέγατε σε όποιον σκέφτεται να ακολουθήσει το επάγγελμα του ναυτικού;

– Όποιος αποφασίσει να ακολουθήσει το επάγγελμα αυτό, πρέπει πάνω απ’ όλα να το αγαπά.

«Φοβάμαι τη θάλασσα», της είπα. «Με τρομάζει η άβυσσος μέσα της και συνάμα η γαλήνη που άλλοτε κρύβει».

– H θάλασσα θυμίζει πολύ τον χαρακτήρα των γυναικών. Κυκλοθυμική… αλλάζει πρόσωπα. Πρέπει να την αγαπάς, αλλά και να την σέβεσαι.

– Πάντα θέλατε να γίνετε ναυτικός;

– Κάποτε ήθελα να γίνω μοναχή, αν θέλεις το πιστεύεις. Τελικά δεν απέχει πολύ. Ναι, από μικρή ήθελα να γίνω ναυτικός.

– Γιατί το λέτε αυτό;

– Ένας από τους λόγους που μου αρέσουν τα καράβια, είναι γιατί μπορώ να απομονώνομαι και να σκέφτομαι… Να μιλώ με τον Θεό. Mέσα στα καράβια κατάλαβα τη δύναμη του Θεού. Είναι πάντα παρών στα δύσκολα… Το δαχτυλάκι του αν κουνήσει, σηκώνει τα στοιχειά της φύσης. Ποιος είναι ικανός να τα βάλει μαζί Του; Πάντα βάζω μπροστά τον Θεό και προχωρώ… Τον Άη Νικόλα και τον Ταξιάρχη που τον αγαπώ πολύ. Να ξέρεις ότι οι περισσότεροι ναυτικοί είναι πιστοί άνθρωποι… Αγαπούν ειλικρινά τον Θεό και Τον σέβονται. Δεν είναι τυπολάτρες.

– Πώς θα ορίζατε τον «σωστό ναυτικό;»

– Η ζωή του ναυτικού δεν είναι κρουαζιέρα. Δεν ταξιδεύουμε για να κάνουμε διακοπές και ντόλτσε βίτα, όπως οι περισσότεροι στεριανοί πιστεύουν. Ο σωστός ναυτικός είναι αυτός που πάνω απ’όλα είναι σωστός άνθρωπος… Που έχει ήθος και υπευθυνότητα… Αυτός που σέβεται πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του, τους συναδέλφους του, την οικογένειά του, το ψωμί που βγάζει, το βαπόρι στο οποίο εργάζεται… Αυτός που ξέρει καλά τη δουλειά του.. Σωστότεροι ήταν οι ναυτικοί της παλιάς φουρνιάς. Δεν εκτιμώ αυτούς που επιλέγουν το επάγγελμα για τα χρήματα και μόνο, ή κάποιους που θέλουν να επιδεικνύουν με την πρώτη ευκαιρία τα διακριτικά τους δημόσια…

– Πολύ δύσκολη δουλειά για μια γυναίκα. Θέλετε να μου πείτε γι’ αυτό;

– Το τίμημα της δουλειάς είναι ότι απαρνείσαι κατά κάποιον τρόπο τη γυναικεία φύση σου. Δεν έχεις ανέσεις όπως οι γυναίκες στη στεριά. Δεν έχεις λούσα. Η δουλειά είναι σκληρή και κάτω από δύσκολες συνθήκες. Δεν πρέπει να λες πολλά. Είσαι μόνη στο πέλαγος μαζί με πολλούς άντρες, με τους οποίους πρέπει να είσαι αντάξια. Είναι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα να μπορέσει να κρατήσει την αξιοπρέπειά της μέσα σ’ ένα  καράβι, ώστε να την σέβονται και να την εκτιμούν. Είναι δυσκολότερο να το καταφέρει μέσα στην κλειστή κοινωνία του καραβιού απ’ ό,τι στη στεριά… Να μπορεί να είναι ηθική, σεμνή, τίμια, να μη δημιουργεί προβλήματα.

– Περάσατε δύσκολα χρόνια. Αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω, θα κάνατε πάλι την ίδια επιλογή;

– Έφτυσα αίμα για να φτάσω εδώ που έφτασα… Τα χέρια μου μάτωσαν, πολλές φορές και η ψυχή μου, αλλά απέδειξα πρώτα στον εαυτό μου και έπειτα στους άλλους ότι είχα τη δύναμη να τα καταφέρω. Στη ζωή μου έχει φάει η μούρη μου πολλές φορές χώμα, αλλά σηκώθηκα. Γονάτισα, αλλά στάθηκα πάλι όρθια. Με ικανοποιεί ο σεβασμός και η εκτίμηση που εισπράττω από τους συναδέλφους μου. Προσπαθώ να είμαι δίκαιη και σωστή με όλους και όλα. Είναι μοναχικός και δύσκολος ο δρόμος. Ανηφόρα… Όμως δεν μετάνιωσα.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχετε μείνει στο καράβι δίχως να πατήσετε στεριά;

– 2 χρόνια.

– Πολύς καιρός.

– Αρκετός… Το καράβι είναι σαν μοναστήρι. Ησυχαστήριο, απομόνωση. Δεν με στεναχωρεί αυτό. Είμαι μοναχικό άτομο από τη φύση μου. Εξάλλου δεν τα πάω καλά με τους στεριανούς.

-Γιατί το λέτε αυτό;

– Απογοητεύομαι με τη νοοτροπία των περισσοτέρων νεοελλήνων, που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Με λυπεί το γεγονός ότι ο Έλληνας έπαψε πλέον να νοιάζεται για τον Έλληνα. Έχουμε γεμίσει “Εφιάλτες”. Χάσαμε το ήθος μας, κορίτσι μου… Έρχονται άσχημες μέρες.

– Φίλους έχετε ;

– Έχω πολλούς γνωστούς. Φίλο μόνο έναν… εμένα. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Ο εαυτός σου δεν θα σε προδώσει ποτέ, να το θυμάσαι .

– Πώς πορεύεστε όλα αυτά τα χρόνια;

-Έχω μπούσουλα τις συμβουλές των γονέων μου και μια φράση του πατέρα μου που μου έλεγε πάντα: « H τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει».

Κάποιες φράσεις της που κράτησα από τη συζήτησή μας:

“Δεν φοβάμαι το θάνατο. Δεν φοβάμαι τίποτα, μόνο τους ανθρώπους”.

Αγαπημένη της φράση: “ Ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός”.

“Τυχεροί είναι οι γονείς που κάνουν καλά και ηθικά παιδιά. Δυστυχείς είναι οι γονείς που όσο και να προσπαθήσουν, ό,τι καλό και αν κάνουν στα παιδιά τους, αυτά θα βγουν αχάριστα, άπονα και αλήτες…”

“Το ψωμί το καλό, όταν το βάλεις με μουχλιασμένο, θα φτιάξει το μουχλιασμένο; To καλό θα μουχλιάσει”.

“Nα φεύγεις όπου ακούς πολλά λόγια και υποσχέσεις. Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι”.

“Θα καταλάβεις τον άνθρωπο που σε σέβεται από το αν ξέρει να ακούει. Όχι τον άνθρωπο που αυτοπροβάλλεται και λέει συνέχεια εγώ και εγώ. Να επιδιώκεις να κάνεις παρέα με τους ταπεινούς”.

“Να προσέχεις”, μου είπε και χάθηκε στο πλήθος.