Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης κατάφερε να χαράξει καλά αυτή τη φράση στο μυαλό μου. Βλέποντας τυχαία, για άλλη μία φορά το τελευταίο επεισόδιο της σειράς του «Τέσσερις» αναρωτιέμαι: Τελικά τι είναι το «για πάντα»; Υπάρχει; Κι αν ναι, ποια η σχέση του με τη ψευδαίσθηση;

Ο ορισμός

Είναι μια εφεύρεση του ανθρώπου για να μπορεί να ονειρεύεται και να δίνει μια παντοτινή διάρκεια στα όνειρά του. Μια κρυφή συνεννόηση της έννοιας του ρομαντισμού και των ρομαντικών ονειροπόλων αυτού του κόσμου, η οποία ορίζει ή δεν ορίζει τη χρονική διάρκεια. Για να μπορούμε να ονειρευόμαστε ανεξέλεγκτα. Αυτός είναι ο ορισμός μου για το «για πάντα».

Κι ο έρωτας;

Οι πεταλούδες στο στομάχι, τα απανωτά σκιρτήματα της καρδιάς και δυο μάτια που λάμπουν; Ο έρωτας που έχει ανάγκη – καμιά φορά – από δύο λέξεις που θα του δώσουν την ώθηση για να ανοίξει τα φτερά του και την επιβεβαίωση που χρειάζεται ότι το όμορφο αυτό συναίσθημα θα κρατήσει αιώνια. «Για πάντα» δυο μικρές λέξεις είναι που μας βοηθάνε να προχωράμε. Είναι το όνειρο και η ελπίδα ότι θα έχουμε κάποιον για πάντα. Κι αυτό που ίσως μας δίνει τροφή για το όνειρο.

Το ποιητικό «για πάντα»

Απ’ την άλλη, για τους ποιητές ο αιώνιος έρωτας είναι μόνο ο ανεκπλήρωτος. Αυτός που δεν κατάφερες να γευτείς ή που έστω πήρες μια μικρή γεύση. Αυτός που έχεις εξιδανικεύσει στο μυαλό σου και ζωντανεύει μόνο στα όνειρά σου. Ακριβώς γιατί είναι ανεκπλήρωτος. Εξυμνείται στα ποιήματα, θεοποιείται… και μένει «για πάντα» στη σφαίρα της φαντασίας σου. Γιατί δεν καταφέρνεις τελικά να μάθεις αν αυτό που έχεις στο μυαλό σου υπάρχει στην πραγματικότητα. Εδώ είναι που μπαίνει στο παιχνίδι και η έννοια της ψευδαίσθησης. Και κάπως έτσι, μένεις με ένα ερωτηματικό και μια μη απομυθοποιημένη κατάσταση να αιωρείται «για πάντα».

Και κάπως έτσι, λοιπόν, κατέληξα και στον αρχικό μου προβληματισμό. Κι αυτός που μου τον γέννησε μου δίνει την απάντηση… Με μουσική υπόκρουση μια από τις ωραιότερες μουσικές μελωδίες, το Atalena του Lino Cannavacciuolo, στην τελευταία σκηνή της σειράς του.

«Τελικά κατέληξα. Το «για πάντα» δεν υπάρχει. Είναι σχετικό. Αν υπάρχει κάτι για πάντα αυτό είναι η ψευδαίσθηση. Που όμως χωρίς αυτή κανείς μας δεν μπορεί να επιβιώσει. Το όνειρο, η ελπίδα ότι θα έχουμε κάποιον για πάντα. Το «για πάντα» χτίζεται. Δεν έρχεται. Και στην ουσία δεν ορίζεται. Δυο μικρές λέξεις είναι που μας βοηθάνε να προχωράμε. Μια ιερή επανάληψη και ανάγκη που απλά βιώνετε. Πάντα θα επενδύουμε. Πάντα θα ελπίζουμε και πάντα θα ονειρευόμαστε. Και πάντα ο έρωτας θα είναι η μόνη αιτία τελικά που ο κόσμος αυτός θα συνεχίσει να υπάρχει… θα συνεχίσει να γυρίζει. Έρωτας. Απλά τα πάντα. Ακόμα κι αν δεν είναι σίγουρο ότι θα κρατήσει για πάντα, σε αυτόν χρωστάμε το «για πάντα». Στον έρωτα και στις σκέψεις. Σκέψεις για πρόσωπα που θα υπάρχουν, θα κουβαλάμε, που θα μας αλλάζουν και που μ’ έναν τρόπο θα είναι εκεί κοντά μας… για πάντα»