Όταν ήμουν περίπου οκτώ ετών, έπαιζα στο σπίτι και χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο. Μου άρεσε πολύ να απαντάω και σήκωσα το ακουστικό. Μια γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής με ρώτησε «Είσαι η Έλενα;» «Μάλιστα» της απάντησα. «Είμαι η μαμά σου» αποκρίθηκε. «Κάνετε λάθος κυρία, η μαμά μου είναι εδώ στο διπλανό δωμάτιο» της είπα. Η μητέρα μου άκουσε τη φωνή μου, μου πήρε το ακουστικό από το χέρι και μου είπε να πάω να παίξω στον κήπο.
Τότε δεν μου είχαν πει ακόμη ότι είμαι υιοθετημένη, αν και εγώ το ήξερα
Μη με ρωτήσετε πώς, δεν υπάρχει κάποια λογική εξήγηση, απλώς το ήξερα. Δεν έκανα όμως πιεστικές ερωτήσεις διότι δεν ήθελα να φέρω κανέναν σε δύσκολη θέση. Προτιμούσα να περιμένω την κατάλληλη στιγμή για όλους.
Για πάρα πολλά χρόνια όλοι με ρωτούσαν γιατί δεν αναζητώ τη βιολογική μου μητέρα, έστω από απλή περιέργεια ή για να κάνουμε έναν πολιτισμένο διάλογο σχετικά με θέματα υγείας (αν υπάρχει κάποιο οικογενειακό ιστορικό ή κληρονομικότητα κ.λπ.). Τελικά με έπεισαν και την ημέρα των γενεθλίων μου, όταν έκλεινα τα 31, αφού βρήκα τα στοιχεία της την κάλεσα στην εργασία της και όχι στο σπίτι για να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση μπροστά στην οικογένειά της. Σήκωσε το τηλέφωνο και αφού επιβεβαίωσα την ταυτότητά της, είπα «Καλησπέρα σας, είμαι το κορίτσι που γεννήσατε και δώσατε για υιοθεσία μέσω του Ιδρύματος Μητέρα.» Πήρα την απάντηση που μου χρωστούσε «Κάνεις λάθος κοπέλα μου, δεν είμαι εγώ η μητέρα σου». «Με συγχωρείτε πολύ για την ενόχληση», απάντησα.
Με τη μητέρα που με γέννησε, είχαμε στη ζωή μας μονάχα αυτούς τους δυο σύντομους αλλά πολύ σημαντικούς διαλόγους. Είπαμε αλήθεια η μία στην άλλη: Δεν ήμουν η κόρη της και δεν ήταν η μητέρα μου. Και αυτό ήταν κάτι που μόνο εγώ και εκείνη μπορούσαμε να το επιβεβαιώσουμε η μία στην άλλη.
Γιατί μητέρα δεν είναι αυτή που γεννάει, αλλά αυτή που μεγαλώνει
Δεν της κρατώ κακία, αντιθέτως την ευγνωμονώ και αν μπορούσα να της πω κάτι περισσότερο, αυτό θα ήταν το γράμμα μου προς εκείνη, το οποίο θα μπορούσα να στείλω σε δυο περιστάσεις, στη γιορτή της μητέρας και στη γιορτή της ιδίας:
Γεια σας,
Μου είστε ουσιαστικά μια άγνωστη και το μόνο που γνωρίζω για εσάς είναι πως με φέρατε στον κόσμο στα 18 σας χρόνια και με δώσατε αμέσως για νόμιμη υιοθεσία. Σας ευχαριστώ που ήσασταν τόσο αποφασιστική ή αποφασισμένη, πείτε το όπως θέλετε, και δεν με ταλαιπωρήσατε αφήνοντάς με σε κάποιο ίδρυμα να μακροημερεύσω χωρίς πραγματική οικογένεια. Υπογράψατε στο ελάχιστο του χρονικού περιθωρίου που προβλέπει ο νόμος να παραιτηθείτε των δικαιωμάτων της κηδεμονίας και έτσι υιοθετήθηκα πραγματικά σε χρόνο εξπρές: Πέντε μόλις μηνών είχα βρει την παντοτινή μου οικογένεια.
Παρόλο το πολύ νεαρό της ηλικίας σας φερθήκατε πολύ ώριμα και ενώ δεν με θέλατε, μου κάνατε το δώρο της ζωής και δεν με αφήσατε σε κάποια πόρτα, ούτε με πετάξατε στα σκουπίδια, τόσα τέτοια βλέπουμε κάθε μέρα εκεί έξω:
Εκτιμώ το ότι ακολουθήσατε τη νόμιμη οδό και το παιδί που για εσάς ήταν ανεπιθύμητο έγινε αξιοπρεπώς ο θησαυρός κάποιων άλλων.
Επίσης θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που δηλώσατε πως είμαι αγνώστου πατρός ώστε να μην εμπλέκεται και δεύτερο άτομο στη διαδικασία, κάτι που θα την έκανε ίσως δυσκολότερη. Πήρατε όλη την ευθύνη πάνω σας και τακτοποιήσατε το ζήτημα όπως έπρεπε. Και όλα αυτά τα κάνατε στις αρχές των 80s κάτι που δείχνει ότι αν πραγματικά θέλεις να κάνεις κάτι σωστά μπορείς και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία.
Ο τρόπος που διαχειριστήκατε την κατάσταση ήταν ιδανικός και θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα για κάθε γυναίκα που γεννάει ένα παιδί το οποίο δεν επιθυμεί τελικά να κρατήσει. Το δώσατε στις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας ώστε να μπορέσει να έχει τη ζωή που εσείς δε θέλατε ή δε μπορούσατε να του προσφέρετε. Μακάρι κάθε γυναίκα που βρίσκεται στην ίδια θέση να μπορούσε να το διαχειριστεί τόσο σωστά.
Όταν μου τηλεφωνήσατε -υποθέτω πως ήσασταν πράγματι εσείς- μπορεί αυτό που σας είπα να σας πλήγωσε. Όταν σας τηλεφώνησα -υποθέτω πως και πάλι ήσασταν πράγματι εσείς- κι εμένα αυτό που άκουσα αρχικά με πλήγωσε. Όμως τελικά, αυτό έπρεπε να πούμε η μία στην άλλη για να μπορέσει η καθεμία μας να συνεχίσει τη ζωή της χωριστά. Μάλλον είμαστε πιο ευτυχισμένες μακριά παρά μαζί και αυτό δεν είναι κακό για εμάς. Κακό θα ήταν να είχαμε μείνει μαζί και να ήμασταν δυστυχισμένες κατηγορώντας η μια την άλλη για πάντα.
Καμιά φορά όμως σκέφτομαι, τι άνθρωπος είστε; Γεννήσατε με φυσιολογικό τοκετό ένα παιδί το οποίο έκλαψε και δεν ξέρω εάν αγκαλιάσατε ή εάν θηλάσατε μόλις το είδατε. Αν το κάνατε, πως αντέξατε να το αποχωριστείτε; Αν δεν το κάνατε, πως αντέξατε να μην το κάνετε; Δεν σας κατηγορώ, απλά αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που σας έκανε να γίνετε τόσο σκληρή απέναντι μου. Σας δικαιολογώ όμως, θα είχατε σίγουρα πολύ σοβαρούς λόγους.
Δεν θα σας κρίνω σε αυτό το γράμμα
Θα σας ευχαριστήσω γιατί διορθώσατε το όποιο λάθος είχε γίνει με τον καλύτερο τρόπο για όλους μας. Είμαι πολύ τυχερή και ευτυχισμένη με τους θετούς μου γονείς και εύχομαι να είστε κι εσείς το ίδιο με τη ζωή σας σήμερα. Δεν είμαι εγώ αυτή που θα πρέπει να σας ευχηθεί χρόνια πολλά για τη γιορτή της μητέρας, μάλλον έχετε άλλα παιδιά που θα το κάνουν. Εγώ θα σας ευχηθώ να είστε καλά, αλλά να ξέρετε πως δεν σας ξεχνώ. Σας θυμάμαι, ειδικά τη 2η Κυριακή του Μάη αλλά και την 26η Οκτώβρη, στην ονομαστική σας εορτή.
Τι μεγαλείο ψυχής είναι αυτό που έχεις…Συγχαρητήρια στη μαμά που σε μεγάλωσε