Λοιπόν… λέω να ξεκινήσουμε τη σημερινή μας κουβέντα με ορισμένες παραδοχές. Για να είμαι ειλικρινής, με το «ορισμένες» εννοώ «μία» και με το «παραδοχές» εννοώ «αλήθειες τόσο κοινώς αποδεκτές που, στην πραγματικότητα, δεν χρειάζονται κανέναν να τις παραδεχτεί!». Ας δεχτούμε λοιπόν «αξιωματικά», που έλεγε ένας μαθηματικός μου (που, πλάκα πλάκα, πολύ θα ήθελα να τον πετύχω κάπου για να του πω ότι όντως δεν μου χρησίμευσαν πουθενά το συνημίτονο και η εφαπτομένη), ότι η μέση γυναίκα έχει πολύ μεγαλύτερη έφεση από το μέσο άντρα στο να αναλύει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.

Έχω την εντύπωση ότι, για μια γυναίκα, το να μιλάει για το πώς νιώθει είναι φυσικό συνεπακόλουθο του γεγονότος ότι είναι γυναίκα. Δεύτερη φύση σα να λέμε (για να μην πω πρώτη)! Ξεκινάτε εκεί, γύρω στο δημοτικό, λέγοντας στις φίλες σας «πόσο σας τη σπάει ο Γιώργος που σας πετάει συνέχεια χαλίκια στο διάλειμμα» για να καταλήξετε, κάπου στο λύκειο να περνάτε ώρες ολόκληρες αναλύοντας με την κολλητή σας το γιατί ο Γιώργος (που  μεγάλωσε κι αυτός, όπως εσείς), κλείνει κάθε μήνυμά του με αποσιωπητικά. Να θέλει, άραγε, να σας πει κάτι ακόμα ή είναι εντελώς τυχαία αυτή η δαψιλή στίξη; Και γιατί, όταν σας έπεσε το στυλό και εκείνος έσκυψε να το πιάσει, έκανε 3 κλάσματα του δευτερολέπτου παραπάνω για να σας το δώσει; Μήπως ήταν ο δικός του τρόπος να παρατείνει την μεταξύ σας επαφή;  Και αν είναι έτσι, μήπως σας βλέπει κι εκείνος λίγο πιο σοβαρά και θέλει να κλεφτείτε, να παντρευτείτε, να κάνετε 3 παιδιά και να ζήσετε μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα;!; Αααχ… (αναστεναγμός λατρείας για τον Γιώργο!)

Και φυσικά, διατηρείτε αυτή την συνήθεια και στην ενήλικη ζωή σας. Όταν πλέον αρχίζετε να έχετε «κανονικές» σχέσεις, αναλύετε σε εξουθενωτικό βαθμό τα πάντα με τις φίλες σας  (που μπορεί, σε αριθμό, να είναι από 15μελές λυκείου μέχρι ολομέλεια της Βουλής), ζητώντας τους συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσετε την κάθε κατάσταση και ξεχνώντας ή μην υπολογίζοντας ότι, μιας και ένας έκαστος εξ ημών έχει άλλα βιώματα, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κανείς δεν πρόκειται ν’ αντιμετωπίσει την ίδια κατάσταση με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κάπως έτσι, βρίσκεστε πελαγωμένες, να προσπαθείτε να βγάλετε άκρη συνδυάζοντας όλες τις γνώμες που ακούσατε και να χειριστείτε τα πράγματα με τρόπο που, συχνά, σας είναι τελείως ξένος μόνο και μόνο γιατί «αυτό μου είπε να κάνω η Ντίνα».

Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά, ο Γιώργος μπορεί, παίζοντας μπάλα, να ξέχασε ότι σας πέταξε χαλίκια, να μην ξέρει καν ότι τρεις τελείες στη σειρά είναι αποσιωπητικά και όσο για το στυλό; Ίσως απλώς ν’ αναρωτιόταν γιατί προσπαθούσατε να του το πάρετε από το χέρι! Δεν εννοώ ότι τα όποια συναισθήματα μπορεί να τρέφει για εσάς, είναι αποκύημα της φαντασίας σας. Μπορεί και εκείνος να αναστενάζει όταν σας σκέφτεται. Μπορεί μέχρι και να σας έχει αναφέρει στον κολλητό του (σ’ αυτή την περίπτωση, τα πράγματα είναι όντως σοβαρά!) αλλά μπορώ να σας εγγυηθώ σχεδόν, ότι αυτά που σας λέει, είναι αυτά που εννοεί. Ό,τι δεν υπάρχει κάτω κείμενο, διπλή ανάγνωση και γενικά κανένας ιδιαίτερος λόγος να σπάτε το κεφάλι σας επιχειρώντας να τον κατανοήσετε. Αντιθέτως, θα ήταν πιο εύκολο για εσάς να συμπεριφερθείτε με τον τρόπο που θα συμπεριφερόσασταν ούτως ή άλλως, ανεξάρτητα από την όποια πιθανή ερμηνεία προθέσεων και, ιδανικά, ανεξάρτητα και από την οποιαδήποτε έξωθεν επιρροή!

Είναι αλήθεια, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεστε την πραγματικότητα μπορεί να είναι κάποιες φορές πολύ διαφορετικός απ’ τον δικό μας, αλλά κάτι τέτοιο μου φαίνεται μάλλον φυσιολογικό. Το να προσπαθείτε σχεδόν εμμονικά να κατανοήσετε και να αναλύσετε την δική μας συμπεριφορά με βάση τον δικό σας τρόπο σκέψης, θυμίζει πολύ τα νήπια που προσπαθούν να βάλουν τον κύλινδρο μέσα στην τριγωνική τρύπα. Και όλοι ξέρουμε πώς καταλήγει αυτό!