Έχω να κάνω μία εξομολόγηση: Δεν ξέρω να συγχρονίζω τα ημερολόγια στις συσκευές μου και δεν ξέρω να χρησιμοποιώ το Google Calendar. Δουλεύω καθημερινά με υπολογιστή, έχω smartphone, είμαι εθισμένη στα delivery apps αλλά δυσκολεύομαι πραγματικά να ακολουθήσω ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Όταν αγόρασα το τελευταίο κινητό μου ήμουν αποφασισμένη. Όχι μόνο θα καταφέρω να συγχρονίσω τα ημερολόγια μεταξύ τους αλλά θα τα χρησιμοποιώ και καθημερινά. Θα αντικαταστήσω το -λερωμένο με τσάι- ημερολόγιο μου, μ’ αυτά. Σήμερα, σχεδόν έναν χρόνο μετά, δεν μπορώ να πω ότι δεν το προσπάθησα. Αυτή τη στιγμή έχω στο κινητό μου περίπου τέσσερις δοκιμές σε νέα ημερολόγια. Όλα κενά. Έτσι, επέστρεψα στο κλασικό, λερωμένο με τσάι, πάντα γκρι ημερολόγιο μου. Αυτό που πάντα έχει μέσα ένα μολύβι. Αυτό που παίρνω παντού μαζί μου.

Και τώρα, μετά από αυτή την παραδοχή, θέλω να πω πως κρυφά μέσα μου ελπίζω πως ένας παρατηρητικός τύπος με γυαλιά από τη Silicon Valley θα προσέξει αυτή την ασυνήθιστη, απέλπιδα προσπάθεια συγχρονισμού ημερολογίων και θα πάρει ένα αεροπλάνο να έρθει να τα σετάρει εκείνος για μένα. Κάνω εικόνα πως θα τον συγκινήσει τόσο η ιστορία μου που πριν μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής θα με πιάσει από τους ώμους και θα με βάλει να του υποσχεθώ πως θα αρχίσω να χρησιμοποιώ αυτά τα τόσο χρήσιμα, digital εργαλεία. Από την άλλη, είμαι ακριβώς το πρόσωπο που έχουν στο μυαλό τους οι  άνθρωποι της Moleskin στα meetings στρατηγικής τους. 

Προσπαθώ να μην κοιτάζω την απελπισία στα μάτια των άλλων όταν λέω “μισό να το σημειώσω για να μην το ξεχάσω” και βγάζω το κίτρινο μολύβι μου γράφοντας τη συνάντησή μας. Είναι όλα εκεί μέσα. Συναντήσεις, σκέψεις, κολλημένες φωτογραφίες, quotes που σκέφτηκα, quotes που διάβασα και θέλω να θυμάμαι. Τηλέφωνα, emails, εκκρεμότητες.

Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που είχα βρεθεί σε μία πολύ σοβαρή συνάντηση. Από εκείνες που βάζεις το κοστούμι σου και τα γυαλιά μυωπίας σου και έχεις πάντα τα χέρια σου πάνω στο τραπέζι. Όταν στο τέλος της συνάντησης όταν όλοι είχαν κλείσει τα notebooks τους, ο πρόεδρος της εταιρείας στάθηκε μπροστά μου και μου επισήμανε κάτι που έπρεπε να σημειώσω. Με αργές και ιδρωμένες παλάμες, κάτω από το βλέμμα του άνοιξα το ημερολόγιο μου και έγραψα την υπενθύμιση. Ακριβώς δίπλα από την καρδούλα με το μεγάλο Κ. 

Υποθέτω πως είναι και συναισθηματικό το θέμα. Έχοντας ένα πραγματικό ημερολόγιο μπροστά σου μπορείς να δεις εύκολα τι έχεις κάνει και που βρίσκεσαι. Κάτι που δεν μπορεί να το κάνει μία οθόνη κινητού. Τουλάχιστον όχι με την ίδια ευαισθησία. Μπορείς να ξεφυλλίσεις τις σελίδες προς τα πίσω και να θυμηθείς τα πάρτυ που έχασες. Τις συναντήσεις με φίλους που είπατε τα νέα σας. Όλα εκείνα που σου έφτιαξαν ή σου χάλασαν τις μέρες και τις εβδομάδες. Το scrolling δεν θα το έκανε ποτέ όσο μελαγχολικά πρέπει.

Μπορεί στο μέλλον, να τα καταφέρω. Να έχουμε φτάσει στην εποχή που όλοι έχουμε το προσωπικό μας, τρομακτικό ρομπότ. Να έχω μία tech κυρία να την φωνάζω Ρίτα. Θα της έχω κολλήσει αυτοκόλλητα που θα μοιάζουν με tattoos και σε κάποιο σημείο θα έχω βρει ευκαιρία να ζωγραφίσω μία καρδούλα. Εκείνη θα μου υπενθυμίζει τα ραντεβού μου, θα με ενημερώνει τι καιρό έχει έξω και τα διεθνή, απαίσια νέα. Εγώ θα τα σημειώνω όλα στο γκρι, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Με μολύβι.