Ένας ανοιχτός γάμος με όλες τις παραδόσεις και 500 καλεσμένους. Στέψη στην εκκλησία του χωριού και δεξίωση δίπλα ακριβώς με ένα catering πλήρως εξοπλισμένο που δημιούργησε ένα μικρό χωριό για να τακτοποιηθεί ο κόσμος. Μέχρι να φτάσω στην εκκλησία και στη συνέχεια καθώς εμείς φωτογραφιζόμασταν στα σοκάκια του χωριού ένας σαξοφωνίστας διασκέδαζε τον κόσμο. Γενικά δεν ήμουν υπέρ του ανοιχτού γάμου και το έκανα καθαρά για τη χαρά των γονιών. Δεν το μετανιώνω ποτέ. Σου δίνει τόση χαρά εκείνη τη μέρα όλος ο κόσμος που έχει έρθει να χαρεί μαζί σου.

Ήταν το πάρτυ της ζωής μας και όχι μόνο δεν το μετανιώνω, μα το προτείνω σε όλους ανεπιφύλακτα. Χορέψαμε τα παραδοσιακά μας και αφού υστέρα απο ώρες αραίωσε ο κόσμος συνεχίσαμε το πάρτυ ενώ ένας φίλος έπαιζε μουσική. Πολύς χορός. Παράξενο πόση ενέργεια έχεις εκείνη τη μέρα παρά την κούραση. Το πιο σημαντικό είναι να είσαι χαλαρός κ να το απολαύσεις, περισσότερο συμβουλή για τις νύφες γιατί οι γαμπροί είναι πάντα cool. Όταν είσαι χαλαρός το νιώθουν κ οι καλεσμένοι κ η ατμόσφαιρα είναι μαγική.

Με τον Γιώργο είμαστε ζευγάρι 14 χρόνια. Στα 12 χρόνια έγινε ο γάμος και πραγματικά δε μπορούσα να φανταστώ πως ο γάμος θα μας φέρει ακόμη πιο κοντά και η αγάπη μας θα πολλαπλασιαστεί, θα μεγαλώσει κ θα δυναμώσει.

Ραφαέλλα – Γιώργος

Η διαδικασία του γάμου μου με τον Γιώργο ήταν σχετικά απλή, και σε πολύ στενό φιλικό κύκλο! Επιλέξαμε να παντρευτούμε με πολιτικό γάμο στο δημαρχείο της Πεύκης την Πέμπτη 1-11-2012. Ξυπνήσαμε λοιπόν εκείνη την ημέρα ντυθήκαμε όσο πιο απλά γινόταν και φύγαμε για το δημαρχείο. Μόλις φτάσαμε είδαμε πως ήταν οι φίλοι μας απ´έξω και μας περίμεναν, είχαμε αργήσει περίπου ένα δεκάλεπτο! Αυτό όπως καταλαβαίνετε ήταν η αρχή για διάφορα σχόλια του τύπου πάλι καλά που ήρθατε, σας περιμένουμε είκοσι λεπτά κλπ. Ανεβήκαμε στην αίθουσα με γέλια σαν να πηγαίναμε εκδρομή! Εκεί μπήκε ο αντιδήμαρχος και ξεκίνησε η όλη διαδικασία που δεν κράτησε παρά πάνω απο 10 λεπτά που όμως θα μας μείνουν αξέχαστα!

Ευαγγελία Shinno – Πέτρος

Έμεινα έγκυος και παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο, νωρίτερα απ’ όσο φανταζόμασταν και οι δυο! Παρόλο αυτά, ήταν μια απίστευτη εμπειρία! Ήταν ημέρα Παρασκευή και 13. Εγώ στον 8^ο μήνα έτοιμη να σκάσω και ο καλός μου, με το αλκοόλ να ρέει ακόμα μέσα του, μιας και το προηγούμενο βράδυ οι καλοί μας φίλοι, αποφάσισαν να μας κάνουν το λεγόμενο bachelor party. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να παντρευτήκαμε μέσα σε 10 λεπτά. Ο δήμαρχος να διαβάζει γρήγορα τους όρκους για το ζευγάρι, οι μισοί συγγενείς να κλαίνε, τα αδέλφια μου να σιγοψιθυρίζουν ‘επιτέλους την παντρέψαμε’ και οι άλλοι μισοί συγγενείς μιας και έχουν το ιαπωνικό γονίδιο, να βρίσκονται σε ρεσιτάλ φωτογραφιών. Οι βέρες δεν έλεγαν να μπουν, γιατί τα χέρια μου εμένα είχαν πρηστεί από την εγκυμοσύνη και του Πέτρου από την προπόνηση, ο δήμαρχος προσπαθούσε να γράψει το επίθετο του καλού μου, αλλά δεν τα κατάφερνε και  ξαφνικά μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό, ονομαστήκαμε αιώνιοι σύζυγοι! Φιληθήκαμε, μας χειροκρότησαν και περάσαμε στο πρωτόκολλο. Σουρεάλ ή όχι; Αυτό ήταν!!  Πλέον είμαι η κυρία του κυρίου και έχουμε μια λατρεμένη κόρη! Και στα δικά σας! Φωτογραφίες: Νάσος Κόκκινος  

Ο γάμος – πάρτυ

Μυρτώ – Αλέξανδρος Δεν ήταν υποχρέωση, ήταν επιθυμία. Και όχι επιθυμία του ενός (ή τέλος πάντων της μίας όπως συνήθως) αλλά και των δύο μας. Ήταν ο δικός μας γάμος και θα τον κάναμε όπως ακριβώς θέλαμε… (εκτός από μία κολόνα στο – ξερό όπως αποδείχθηκε- κεφάλι του γαμπρού αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα) Οι γονείς μας ήταν απλά καλεσμένοι και όχι αμέσως εμπλεκόμενοι, τόσο από δική τους διακριτικότητα όσο και από δική μας επιθυμία, και οι φίλοι μας – μάλλον – τόσο χαρούμενοι για εμάς που δεν σταμάτησαν να δίνουν την ενέργειά τους τόσο κατά το μυστήριο όσο και στο απίστευτο πάρτυ μετά. Ο Χρήστος που τα έκανε όλα, ο Γιάννης που δεν έκανε τίποτα, ο Λεωνίδας με τις μουσικάρες, ο Σάββας με τα ποτά (238 mojito/λεπτό), οι – πρώην – συμπαίκτες μου που με ξεφτίλισαν με έναν ολόκληρο ορυζώνα, η Μαρία και η Μαίρη, η Σάσα, η Λήδα και όλοι οι υπόλοιποι ήταν οι πρωταγωνιστές. Κάπου εκεί ήμασταν και εμείς. Κομπάρσοι περισσότερο και απλοί θεατές της χαράς τους… Δεν θυμάμαι τον μπουφέ και το μπαρ – δεν πρόλαβα να φάω (αν είναι δυνατόν!) – δεν θυμάμαι τα λουλούδια και τους στολισμούς, δεν θυμάμαι τίποτα από τα «περιφερειακά» της τελετής και του πάρτυ, θυμάμαι τα πολύ χαρούμενα πρόσωπα όλων μας και τα παγωμένα χαμόγελα της Μυρτούς και εμένα το ξημέρωμα που κατακουρασμένοι πέφταμε για ύπνο σε 2 μονά αντικριστά κρεβάτια στο πανέμορφο σπίτι της Μαρίας. Κληρονομιά του μυστηρίου, οι κατά καιρούς αναμνήσεις των φίλων μας για τις μαγικές εκείνες στιγμές (καλά και η Έλλη λίγα χρόνια μετά προφανώς!)