Προερχόμενη από μία κοσμοπολίτικη οικογένεια η ελληνογαλλίδα Zoe Sakellaropoulou έχει μέχρι σήμερα μοιράσει τη ζωή της σε Αμερική και Ευρώπη αφού σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στην Ελλάδα και επέστρεψε στον Καναδά να συνεχίσει τις σπουδές της στον χώρο του θεάματος.

Σήμερα, βραβευμένη με το DGC Craft Award για τη δουλειά της στη σειρά Being Human συνεχίζει για την αμερικανική έκδοση της δημοφιλούς σειράς του BBC, GHOSTS με τα CBS Studios. 

Στο μεταξύ εσύ έχεις μάλλον δει το όνομά της στους τίτλους του The Bold Type αφού είναι η production designer της σειράς . “Χωρίς τον production designer” μας εξηγεί, “δεν υπάρχει τίποτα να μαγνητοσκοπήσεις”. “Αν κάποιος αφαιρούσε τους ηθοποιούς από την ταινία, όλα όσα βλέπουμε ελέγχονται από τον σχεδιαστή παραγωγής, είτε πρόκειται για μια απλή, αλλά σκόπιμη τοποθεσία ή ένα περίτεχνο set χτισμένο πάνω στη σκηνή.”

Tο όνομά σου είναι ελληνικό. Υπάρχει κάποια ιστορία που να σε συνδέει με την Ελλάδα;

Ναι, φυσικά! Είμαι μισή Ελληνίδα και μισή Γαλλίδα από τον Καναδά. Ο Έλληνας παππούς μου ήταν Πρέσβης στον Καναδά τη δεκαετία του 1950, και έστειλε τον γιο του, τον πατέρα μου, στο Πανεπιστήμιο McGill (γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, ενώ ο παππούς μου ήταν Πρέσβης στην Άγκυρα). Οι γονείς μου συναντήθηκαν και παντρεύτηκαν μια δεκαετία αργότερα, όταν ο πατέρας μου εργαζόταν για Εξωτερικές υποθέσεις στον Καναδά.

Γεννήθηκα στην Οτάβα και φύγαμε μήνες μετά για τη Γενεύη, όπου ο πατέρας μου πήρε απόσπαση στα Ηνωμένα Έθνη. Μεγάλωσα μεταξύ Ελβετίας, Γαλλίας και Καναδά, ενώ περνούσα πάντα κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα. Η ελληνική πλευρά της οικογένειας μου, προήλθε αρχικά από τη Μύκονο (η γιαγιά μου ήταν Γρυπάρη που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια – ο πατέρας της ήταν πρέσβης στην Αίγυπτο) και από την πλευρά του παππού μου από την Κέρκυρα. Βασικά πρόκειται για γενιές πρεσβευτών που τους καθιστούν διεθνείς Έλληνες. Η γιαγιά και η προγιαγιά μου μιλούσαν έντεκα γλώσσες. Δεν είναι λοιπόν μια τυπική ελληνική οικογενειακή κατάσταση, ούτε μια ιστορία για τη μετανάστευση, καθώς στο τέλος της απόσπασής τους στον Καναδά οι παππούδες μου επέστρεψαν στην Ελλάδα για να συνταξιοδοτηθούν.

Υπάρχει μία αντίστοιχη όμορφη ιστορία για το επάγγελμα που επέλεξες; Πιστεύεις ότι η ζωή σε προόριζε να βρίσκεσαι γύρω από κάμερες, πλατώ και τροχόσπιτα με ηθοποιούς;

Όταν ήμουν αρκετά νέα, οι γονείς μου χώρισαν και έζησαν σε ξεχωριστές ηπείρους. Τελικά η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε και εντάχθηκε σε μια καλλιτεχνική οικογένεια κινηματογραφικών παραγωγών. Ο πατέρας του πατριού μου (Budge Crawley) ήταν πρωτοπόρος παραγωγός ταινιών στον Καναδά, κι όλη η οικογένεια ασχολήθηκε με την οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής ταινιών. Ως παιδί, άρχισα να δουλεύω σε ταινίες με διάφορα καθήκοντα, αλλά όταν αποφοίτησα από το γυμνάσιο, αποφάσισα να μετακομίσω στην Ελλάδα για να σπουδάσω ιστορία και αρχαιολογία και να «βυθιστώ» βαθύτερα στις ελληνικές οικογενειακές ρίζες μου. Αφού αποφοίτησα με πτυχίο από το Αμερικάνικο Κολέγιο στην Αθήνα, αποφάσισα να συνεχίσω σοβαρά τις σπουδές μου στην παραγωγή ταινιών (κάτι που ήθελα πάντα να κάνω από τα 15 μου). Έκανα αίτηση και έγινα δεκτή στην Εθνική Σχολή Θεάτρου του Καναδά, στη Σκηνογραφία, με την ιδέα να μεταφέρω τις δεξιότητες που θα μάθαινα από το θέατρο στον κινηματογράφο. Εκείνες τις μέρες υπήρχαν πολύ λίγα ολοκληρωμένα προγράμματα για την παραγωγή ταινιών. Το πάθος μου ήταν πάντα να βρίσκομαι πίσω από την κάμερα.

Τι κάνει ένας production degigner για μια τηλεοπτική σειρά;

Ο σχεδιαστής παραγωγής, είτε πρόκειται για μια τηλεοπτική σειρά είτε μια ταινία μεγάλου μήκους, είναι τα «μάτια» του έργου. Με αυτό εννοώ, τον οπτικό δημιουργό και το φίλτρο. Χωρίς σχεδιαστή παραγωγής, δεν υπάρχει τίποτα να μαγνητοσκοπήσεις (εκτός αν είναι cinema vérité)… σκέψου ένα μαύρο κουτί – το στούντιο και έναν μαύρο καμβά. Αν κάποιος αφαιρούσε τους ηθοποιούς από την ταινία, όλα όσα βλέπουμε ελέγχονται από τον σχεδιαστή παραγωγής, είτε πρόκειται για μια απλή, αλλά σκόπιμη τοποθεσία ή ένα περίτεχνο set χτισμένο πάνω στη σκηνή. Ο σχεδιαστής παραγωγής φυσικά δεν δουλεύει μόνος του, αλλά συνεργάζεται με τους παραγωγούς, συγγραφείς, σκηνοθέτες, και σχεδιαστές κοστουμιών για να βρει ένα όραμα, στυλ, τόνο και συγκεκριμένη οπτική γλώσσα προσαρμοσμένη στις ανάγκες του συγκεκριμένου έργου. Κάποιος πρέπει να είναι λίγο αρχιτέκτονας, λίγο ζωγράφος, λίγο φωτογράφος και λίγο ονειροπόλος…

Ο άνθρωπος λοιπόν που κάνει τη δουλειά σου επιλέγει τις δουλειές που θα αναλάβει ή ακολουθεί τις επιλογές της εταιρείας παραγωγής; Μία production designer μπορεί να τρέξει ανεξάρτητα, ξεχωριστά από την ομάδα της ένα δικό της project;

Ένας σχεδιαστής παραγωγής είναι ένας ανεξάρτητος ελεύθερος επαγγελματίας. Με άλλα λόγια, πολύ λίγοι από εμάς έχουν θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης, και τείνουμε να μετακινούμαστε ως ελεύθεροι επαγγελματίες από project σε project. Εάν είμαστε αρκετά τυχεροί, είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε να εργαστούμε όπου θέλουμε. Έτσι μπορούμε να εργαστούμε σε ανεξάρτητες ταινίες ή για δίκτυα ή για στούντιο ή streaming πλατφόρμες.

Δεν μπορούμε να δουλέψουμε μόνοι μας, αυτό είναι αδύνατο! Είμαστε τόσο καλοί όσο οι ομάδες μας, και αυτό είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα ομαδικής προσπάθειας. Συνεργαζόμαστε με πολλούς εξειδικευμένους ανθρώπους: σχεδιαστές σκηνικών (υπεύθυνοι για τεχνικά σχέδια), συντονιστές κατασκευών, γραφίστες, διακοσμητές,  ιδιοκτήτες ακινήτων για να αναφέρουμε μερικά… Μια καλά λαδωμένη ομάδα, χρειάζεται κάθε μέλος να τραβήξει το βάρος του όπως εμείς και να εργαστεί με εξαιρετικά αυστηρές προθεσμίες, με σεβασμό στον προϋπολογισμό. Κάθε άτομο στην ομάδα είναι ζωτικής σημασίας για το συνολικό τελικό αποτέλεσμα. Ο σχεδιαστής είναι ο μαέστρος που συνεργάζεται με όλους αυτούς τους απίστευτα ταλαντούχους ανθρώπους. Είναι αδύνατο να δουλέψεις solo!

Αρκετές από τις δουλειές σου έχουν βραβευτεί ή έχουν προταθεί για βράβευση. Πώς αισθάνεται ένας άνθρωπος που δουλεύει πίσω από τα φώτα όταν η δουλειά του αναγνωρίζεται ενώ δεν είναι στις πιο δημοφιλής θέσεις για το ευρύ κοινό όπως σεναριογράφος ή ο σκηνοθέτης; Είναι μία ακόμα απόδειξη ότι η τηλεόραση και ο κινηματογράφος είναι μόνο αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς;

Είναι πάντα τιμή να είναι υποψήφια τα έργα σου. Φυσικά, η τηλεόραση και οι ταινίες, είναι παραδείγματα ομαδικής εργασίας σε ένα πολύ εξελιγμένο επίπεδο. Πρέπει όλοι να τιμούμε τις ομάδες μας, γιατί χωρίς αυτές δεν θα υπήρχε ταινία ή σειρά ούτε υποψηφιότητα.

Νομίζω ότι εγώ είμαι ο «σιωπηλός χαρακτήρας»… το μέρος που δίνει το coloratura (καθόλου λογοπαίγνιο), τη διάθεση, τον τόνο και την ατμόσφαιρα. Η δουλειά μου είναι μια τέχνη που μπορεί να διαρκέσει μια ζωή… δεν διαφέρει από το γράψιμο ή τη σκηνοθεσία, απλώς απαιτεί άλλες δεξιότητες και όταν γίνεται τέλεια, θα πρέπει να φαίνεται απρόσκοπτη και αβίαστη.

Οι «δημοφιλείς θέσεις» είναι ζωτικής σημασίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν γίνονται μόνες τους και πρέπει να αναβαθμίζονται και να διατηρούνται από όλους τους άλλους καλλιτέχνες.

Πως είναι η καθημερινότητα ενός ανθρώπου που δουλεύει στην παραγωγή μίας από τις πιο αγαπημένες σειρές των τελευταίων χρόνων;

Αυτή είναι πολύ ευγενικό– ευχαριστώ! Το Bold Type έχει σίγουρα μια μεγάλη βάση θαυμαστών σε συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα. Οι νέες γυναίκες αγαπούν και μπορούν να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες των τριών ηρωίδων μας, οι οποίες προσπαθούν να καταλάβουν τη ζωή στα 20 τους. Αυτή η ηλικία είναι μια μεγάλη πρόκληση στη ζωή του καθενός, και το μήνυμα του show που αφορά τις γυναίκες που υποστηρίζουν άλλες γυναίκες είναι εξαιρετικά σημαντικό.

Η καθημερινή μου ρουτίνα είναι πολύ οργανωμένη. Σηκώνομαι νωρίς κάθε μέρα για να είμαι μόνη να διαλογιστώ, να φτιάξω ένα φλιτζάνι Earl Grey, να παίξω με τη γάτα μου (που οι γιοι μου και εγώ σώσαμε από την Ύδρα το περασμένο καλοκαίρι) και προσπαθώ να λύσω όσο πιο πολλές εκκρεμότητες μπορώ, γιατί  ξέρω ότι μόλις φτάσω στη δουλειά, υπάρχει πολύ λίγος χρόνος για οτιδήποτε άλλο.

Οι μέρες μου είναι εξαιρετικά γεμάτες (αλλά αυτός είναι ένας γενικός κανόνας στις ταινίες ή στην τηλεόραση). Ο προγραμματισμός είναι απαραίτητος, ενώ απαραίτητο είναι να είσαι οργανωμένος και ακριβής. Πάντα κοιτάζω μπροστά στο πρόγραμμά μου για να είμαι έτοιμη για οποιεσδήποτε συναντήσεις, παρουσιάσεις ή προθεσμίες και προσπαθώ πάντα να φτάνω στη δουλειά με χαμόγελο… αυτό είναι πολύ σημαντικό!

Όπως καταλαβαίνεις οι αναγνώστριες μας θα θέλουν να μάθουν όσα περισσότερα γίνεται για την αγαπημένη τους σειρά. Υπάρχει κάτι πολύ μικρό που μπορείς να μας αποκαλύψεις για το μέλλον της σειράς; Είναι αυτό το φινάλε;

Δυστυχώς γνωρίζουμε ότι αυτό είναι το τέλος της σειράς… δεν πρόκειται να επιστρέψουμε με κάτι νέο για την ώρα. Ωστόσο, όπως με το Sex and the City, κανείς δεν ξέρει αν μπορεί να υπάρξει κάποια μέρα μια ταινία μεγάλου μήκους ή και δύο που θα βασίζονται στο The Bold Type. Δεν θα ήταν ενδιαφέρον;! Ή μια spin-off σειρά (όπως Τα Φιλαράκια) με τη ζωή των κοριτσιών σε μια άλλη δεκαετία της ζωής τους…

Είναι δύσκολο να πούμε από σήμερα τι θα γίνει στο μέλλον για τους χαρακτήρες μας, καθώς τελειώσαμε κυριολεκτικά τη πέμπτη σεζόν πριν από λίγους μήνες. Η αλήθεια είναι ότι πλέον είναι φίλοι ζωής και δεν θα με εκπλήξει εάν κάτι άλλο προκύψει από αυτό.

Ένα από τα στοιχεία του The Bold Type είναι να θίγει και να καταπιάνεται με σύγχρονους προβληματισμούς όπως η οπλοκατοχή, ο ρατσισμός, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, ο ακτιβισμός κ.ά. Πιστεύεις στη δύναμη της τηλεόρασης σε παρόμοια θέματα; Είναι αποτελεσματική η επιρροή; Και τελικά ισορροπεί τα αρνητικά πρότυπα που μερικές φορές προβάλλονται;

Πιστεύω ότι η τηλεόραση μπορεί να έχει κάποια επιρροή, ιδίως στο πιο νεανικό κοινό. Αυτό μπορεί να είναι ένα θετικό μήνυμα (αναλόγως πώς το βλέπει ο καθένας), αλλά δυστυχώς παραμένει ακόμα και η αντίθετη όψη. Η επιρροή της είναι θετική- πιθανώς όχι στις περισσότερες περιπτώσεις – αλλά προσπαθώντας να δείξουμε έναν πιο δίκαιο, καλύτερο κόσμο, ίσως αυτό να μη βλάπτει.

Το Bold Type είναι μια σειρά που εμπνέει, που αποκαλύπτει τα ελαττώματα και την προσπάθεια των χαρακτήρων της και προσπαθεί να επιλύσει αυτά τα ζητήματα με τρόπο που να έχει νόημα για τους μεγαλύτερους εαυτούς τους και το μεγαλύτερο καλό. Αυτό δεν είναι πάντα τέλειο και δεν τελειώνει απαραίτητα με χαρούμενη νότα, αλλά η ιδέα της προσπάθειας να γίνεις καλύτερος και ευγενικός άνθρωπος, βρίσκεται στον πυρήνα αυτής της σειράς. Εάν το Bold Type μπορεί να επηρεάσει λίγα άτομα προς αυτήν την κατεύθυνση, τότε μπορεί να παίξει ένα μικρό ρόλο για την αντιμετώπιση της αδικίας και της μισαλλοδοξίας στον κόσμο.

Για το αν μπορεί μια σειρά όπως αυτή να εξισορροπήσει την άσκοπη βία ή τον τρόπο αντιμετώπισης των γυναικών που παρατηρείται σε ορισμένες σειρές, δεν είμαι σίγουρη! Πιστεύω, ωστόσο, ότι το κοινό μας είναι εξοικειωμένο με την Ιστορία, και ότι η συζήτηση αλλάζει κάθε μέρα από τα ενδιαφέροντά τους και τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο. Η τηλεόραση οδηγεί αυτή την κατάσταση ή οδηγείται από αυτή; Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η τηλεόραση έχει φτάσει σε ύψη που δεν έχει δει ποτέ πριν και είναι Μέσο επιλογής. Αυτό μπορεί να της δώσει δύναμη – καλή ή κακή.

Πες μας λίγα λόγια για τη σειρά Little America. Ποια είναι η εμπειρία σου από αυτό το έργο και ποια είναι τα μηνύματα που θέλει να μεταφέρει στο αμερικανικό κοινό;

Η σειρά Little America, ήταν μια υπέροχη εμπειρία για μένα. Σχεδίασα μόνο ένα επεισόδιο το The Son που ήταν και το τελευταίο. Ήταν το πιο αμφιλεγόμενο λόγω του αντικειμένου του σχετικά με την ομοφυλοφιλία, σε μια κυρίως μουσουλμανική χώρα. Το τραβήξαμε όλο στο Μόντρεαλ του Καναδά, για να μοιάζει με τη Συρία, την Ιορδανία και τις ΗΠΑ. Η ομάδα μου και εγώ εργαστήκαμε πολύ σκληρά και είμαι πολύ περήφανη για το αποτέλεσμα.

Η σειρά δημιουργήθηκε ενώ ο Τραμπ ήταν ακόμη στην εξουσία με την ιδέα να δείξει μια πιο ευγενική, πιο δημοκρατική και φιλόξενη Αμερική, σε αντίθεση με όλο το μίσος και τη μισαλλοδοξία του καθεστώτος του. Υπάρχει μια σχεδόν νοσταλγική ποιότητα σε αυτήν… μια ωδή σε μια Αμερική που υπήρχε και ελπίζουμε ότι θα συνεχιστεί και στο μέλλον…

Υπάρχουν μελλοντικά επαγγελματικά σχέδια που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας; 

Αυτήν τη στιγμή εργάζομαι για τα CBS Studios και τη αμερικανική έκδοση της δημοφιλούς σειράς του BBC, GHOSTS. Βρισκόμαστε δύο εβδομάδες μακριά από την οριστική φωτογραφία και έχω πολύ αυστηρά deadlines ώστε να παραδώσω κάποια μεγάλα sets.