Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ρούχου, πέρα από την αίσθηση που μας αφήνει καθώς το φοράμε, είναι και οι αναμνήσεις με τις οποίες το συνδέουμε. Στιγμές, και πιο συγκεκριμένα μικρού ή μεγάλου μήκους ιστορίες, που ξαναπροβάλλονται καθώς ανοίγουμε ένα φωτογραφικό άλμπουμ και παρατηρούμε την εμφάνιση μας ή εκείνο το μικροσκοπικό λεκέ από καφέ (που εξακολουθεί πεισματικά να φύγει, ακόμη και μετά από τόσα καθαριστήρια) που μας ξεδιπλώνει όλο το παρασκήνιο του “ατυχήματος”.

Γενικότερα πρόκειται για μια ιδιαίτερης φύσεως εμπειρία, καθώς όλα μας τα ρούχα ζωντανεύουν καθημερινά καθώς τα φοράμε, και αποκτούν κυριολεκτικά τις ίδιες εμπειρίες με εμάς! Επιλέγοντας λοιπόν ένα ρούχο, από οποιοδήποτε εμπορικό κατάστημα είτε για εμάς τους ίδιους είτε για δώρο, ουσιαστικά διαλέγουμε κάτι πολύ περισσότερο από ένα κομμάτι καλοραμμένου υφάσματος. Πρόκειται για μία επιλογή, που ενσωματώνεται στην προσωπικότητα και στους διαφορετικούς ρυθμούς ζωής του/της καθενός/μιας, αποτελώντας ένα είδος βιντεοκάμερας, όπου η καταγραφή δεδομένων και γεγονότων πραγματοποιείται μέσα από τη καθημερινή φθορά, τις μυρωδιές και κυρίως τις προσωπικές μας στιλιστικές τροποποιήσεις, ανάλογα με τη εκάστοτε διάθεση μας.

Υπάρχει άραγε κάτι πιο προσωπικό από το “αγαπημένο σου παντελόνι” ή την χιλιοφορεμένη μπλούζα μας ? Τι είναι αυτό που καθώς ο χρόνος και η τάση της μόδας το κατατάσουν στην κατηγορία του ξεπερασμένου, μια ακατανίκητη δύναμη δεν σου “επιτρέπει” να το αποχωριστείς? Πως εξηγείται το γεγονός ότι πολλές φορές κρατάς σφιχτά στα χέρια σου ένα ρούχο του/της και μυρίζοντας το με κλειστά μάτια μπορείς με ένα μαγικό τρόπο να αισθανθείς την παρουσία του/της που είτε γιατί χωρίσατε, είτε γιατί βρίσκεται μακριά, σου λείπει παράφορα? Ίσως έννοιες και περιγραφές όπως η μυρωδιά της μαμάς και του αγαπημένου της απορρυπαντικού, να μην μπορούν να γίνουν αντιληπτά  και αισθητά με κανένα άλλο τρόπο, πέρα από το απλό λευκό σας μπλουζάκι, που περιμένει σιδερωμένο ( ή όχι ) να φορεθεί από εσάς!

Η γκαρνταρόμπα του καθενός μας, κυριολεκτικά αποτελεί ένα ζωντανό ημερολόγιο, που καταγράφει ακόμη και στοιχεία που θα είμαστε σε θέση να τα επεξεργαστούμε αρκετά χρόνια μετά. Όταν λοιπόν γινόμαστε μάρτυρες μιας υπερβολικής αντίδρασης ενός ανθρώπου που έχασε ένα “απλό” μπλουζάκι (που μάλιστα το είχε αρκετά χρόνια και είχε αρχίσει να φθείρεται) και αρνείται πεισματικά να το αντικαταστήσει, ίσως  να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το γιατί αν το προσεγγίσουμε διαφορετικά. Ίσως για εκείνον/η το πρόβλημα να μην εντοπίζεται στην αντικατάσταση του ρούχου με κάποιο παρόμοιο, αλλά στο ότι οι εμπειρίες και οι στιγμές που πέρασε με εκείνο που έχασε δεν θα του είναι πλέον “διαθέσιμες” καθημερινά. Αλήθεια εσείς πως αποκτήσατε αυτή την ιδαιίτερη σχέση με το αγαπημένο σας ρούχο?