Περπατάω στο δρόμο και τη βλέπω μπροστά μου. Φαίνεται τέλεια. Τα μαλλιά της, η μεταξένια καμηλό καπαρντίνα της και τα μαύρα δερμάτινα μποτάκια της. Αποπνέει έναν αέρα αυτοπεποίθησης και φινέτσας. Καθώς βρίσκομαι απο πίσω της, με τα ξεθωριασμένα πράσινα sneakers μου, νιώθω πως θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Μόλις έχω φύγει απο το κομμωτήριο, αλλά ξαφνικά νιώθω τα μαλλιά μου πιο φριζαρισμένα απο ποτέ. Τα ατημέλητα φρύδια μου με ενοχλούν – το ίδιο και το παλτό μου.
Συνεχίζω να περπατώ απο πίσω της μέχρι και το επόμενο τετράγωνο. Τόσο γυναίκες όσο και άντρες την κοιτάζουν. Στη συνέχεια, κοιτούν εμένα. Είμαι κοντή, αλλά νιώθω ακόμη πιο κοντή. Είμαι αδύνατη, όμως νιώθω εκτος φόρμας. Είμαι τέλεια αποτριχωμένη, ωστόσο νιώθω πως τσιμπάω παντού. Απλά τυχαίνει να είμαι η επόμενη εικόνα, είμαι ακριβώς πίσω της.
Τί μου συμβαίνει;
Έχω καταλήξει σε δυο θεωρίες:
Θεωρία Νο. 1 Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά απο φωτογραφίες στα social media. Είναι πολύ διαφορετικό να κοιτάζουμε φωτογραφίες σε μια οθόνη απ’ ότι να θαυμάζουμε ένα όμορφο πρόσωπο in real life. Η παρουσία μας στο ψηφιακό κόσμο δεν χωράει ατέλειες. Περιλαμβάνει selfies που μας πήρε πάνω απο μια ώρα να βγάλουμε – και τρια δευτερόλεπτα για να την ανεβάσουμε. Με ένα διπλό χτύπημα, κάνουμε like και ταυτόχρονα συγκρινόμαστε με το κάθε άλλο post, όπου φαινομενικά όλα είναι τέλεια και όλοι είναι χαρούμενοι και πρέπει να γίνουμε κ εμείς έτσι!
Θεωρία Νο. 2 Ζούμε σε μια εποχή όπου όλοι είναι εμμονικοί με την ομορφιά. Χρησιμοποιούμε οποιαδήποτε μέθοδο και τρόπο προκειμένου να αλλάξουμε κάθε εκατοστό του εαυτού μας. Δεν πρόκειται να κατηγορήσω τα πάντα γύρω μου για ό,τι νιώθω μέσα μου, για όλα εκείνα τα αισθήματα κενού και χαμηλής αυτοπεποίθησης που βιώνω ανα καιρούς. Μου αρέσει το Instagram και έχω λογαριασμό επειδή μου αρέσουν η μόδα και το makeup. Τα θεωρώ και αυτά εξίσου τέχνη. Μερικές φορές όμως, το scrolling στο Instagram με κάνει να νιώθω τόσο ρηχή.
Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι οτι το πρόβλημα ξεκινά όταν εθιζόμαστε στις εικόνες που βλέπουμε, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε τη δική μας ζωή. Τί εννοώ; Διαβαζω περισσότερο απ’ όσο γράφω. Ακούω περισσότερο απ’ όσο μιλάω. Βλέπω φωτογραφίες απο δαση στο Instagram, αντί να επισκέπτομαι η ίδια. Αυτό πιστεύω πως είναι το κέντρο του προβλήματος.
Έχω λοιπόν μια πρόταση, μια ιδέα για ένα πείραμα. Την επόμενη φορά που νιώθεις ένα μικρό κενό, μην στραφείς στο κινητό σου για να σε γεμίσει. Δοκίμασε αυτό: βρες την ομορφιά σε κάτι που θα κάνεις η ίδια. Πες σε κάποιον οτι είναι όμορφος. Βοήθησε κάποιον με τη βαλίτσα του. Γράψε μια λίστα με τους λόγους που είσαι περήφανη για τον εαυτό σου. Τηλεφώνησε στη μαμά σου και πες της για ποιους λόγους την αγαπάς. Πες ευχαριστώ στην αδερφή ή τον μπαμπά σου: απλά γιατί βρίσκονται στη ζωή σου.
Αντί να γεμίζεις το social feed σου με όμορφες εικόνες, γέμισε τη ζωή σου με όμορφες στιγμές. Οι στιγμές με τους ανθρώπους μας είναι πολύτιμες και σύντομες. Είναι όμως αληθινές και έχουν μεγάλη βαρύτητα. Αυτές οι στιγμές αποτελούν τη βάση της εσωτερικής ομορφιάς μας, αυτής που εκπέμπουμε προς τα έξω – και που δεν χρειάζεται κανένα φίλτρο.
