Εχτές το απόγευμα συνέβη κάτι μαγικό στο σαλόνι μου.
Βιαζόμουν να πάω για τρέξιμο. Γύριζα γύρω από τους καναπέδες με τη μία κάλτσα φορεμένη, ψάχνοντας το ταίρι της. Παράλληλα, έπιανα το τηλεκοντρόλ να κλείσω την τηλεόραση και τον αποκωδικοποιητή της συνδρομητικής. Πατώντας όλα τα κουμπιά μαζί, βρέθηκα στο κανάλι 891, την ώρα που συνέβαινε ένας τελικός ενός άγνωστου -σε εμάς- reality σε κάποια ξένη παραγωγή, σε κάποιο από εκείνα τα συνδρομητικά κανάλια που ποτέ δεν ξέρεις γιατί πληρώνεις.
Ένας άντρας γύρω στα τριάντα κάτι, τραγουδούσε το Love is All Around, τόσο καλά που με έκανε να κάτσω στο μπράτσο του ενός καναπέ. Τραγουδούσε βουρκωμένος αλλά η φωνή του δεν έσπαγε. “Δεν μπορεί να είναι τόσο καλός” σκέφτηκα. Εγώ, μία άγνωστη, σε μία μακρινή χώρα προσπαθούσα να καταλάβω τι κρύβεται πίσω από αυτόν τον άνθρωπο που με είχε καθηλώσει με τη μία κάλτσα στο χέρι. Όταν τελείωσε το τραγούδι του, η παραγωγή της εκπομπής πρόβαλλε ένα βίντεο με τις στιγμές του παίκτη στο παιχνίδι.Ο Christian ήταν άστεγος επί δέκα χρόνια, μουσικός του δρόμου που αγαπούσε τα αδέσποτα. Ο Christian κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού είχε τραγουδήσει το ίδιο υπέροχα, Bruce Spingsteen, Elton John, John Lennon, Paolo Nutini κι άλλους, γι’ αυτό και τώρα ήταν στον τελικό. Μετακινήθηκα στον καναπέ. Είχα αγωνία για τον Christian. Mόλις τελείωσε το βίντεο οι κριτές του παιχνιδιού σχεδόν έκλαιγαν. Ο Christian όμως χαμογελούσε. Ήταν ευχαριστημένος στη θέση του, ανάμεσα σε άλλους δύο που διεκδικούσαν την πρώτη θέση. “Τι κάνεις ρε Christian; Μη συμβιβάζεσαι. Μη χαλαρώνεις. Πρέπει να νικήσουμε” μιλούσα μόνη μου μέσα στο σαλόνι, σφίγγοντας την λευκή κάλτσα στο χέρι μου.
Στη συνέχεια, ο παρουσιαστής σύστησε στους τηλεθεατές τους συγγενείς των φιναλίστ. Ο αδερφός του ενός, η φίλη του άλλου. Οι γονείς τους. Όλοι καλοντυμένοι και λάμπεροί. Ο Christian μόνος του. “Θα μπορούσε να είναι εδώ ο σκύλος μου” λέει εκείνος χαμογελώντας. “Είμαι εγώ μαζί σου Christian” συνέχισα να μιλάω μόνη μου, χτυπώντας το χέρι μου στο στήθος μου.
Ο παρουσιαστής εξήγησε στην συμπαρουσιάστρια τη διαδικασία. “Μέχρι αυτή τη στιγμή οι παίκτες είναι γνωστοί μόνο με τα μικρά τους ονόματα. Ο νικητής”, εξηγεί, “θα ανακοινωθεί με το επίθετό του”. “Δεν μας νοιάζει φίλε μου. Θέλουμε απλά να κερδίσει ο Christian” μονολογούσα. Στα πλάνα ο νικητής της καρδιάς μας παραμένει ψύχραιμος. Συγκινημένος και χαρούμενος. Τον παρατηρώ ακόμα και στα γενικά πλάνα. Γελάει ευγενικά με τα κρύα αστεία του παρουσιαστή.
Και τώρα θα στο περιγράψω καρέ – καρέ.
Όταν έρχεται η ώρα να ανακοινωθεί ο νικητής ο Christian αγκαλιάζει τους δύο συμπαίκτες του. Στέκεται στη μέση, πιο ψηλός από τους άλλους, πιο αδύνατος και πιο χαμογελαστός. Στη μέση της σκηνής οι τρεις τους περιμένουν.
Αφήνω την κάλτσα στο τραπεζάκι. Έχω αληθινή αγωνία για τον άγνωστο Christian. Αυτή η γελοία παύση των σκηνοθετών πριν την ανακοίνωση του αποτελέσματος πάντα με εκνεύριζε. Έχω σηκωθεί όρθια. Ούτε τρίποντο του ΠΑΟΚ στο buzzer beater δεν με έχει σηκώσει έτσι από τον καναπέ.
Ο παρουσιαστής ευχαριστεί την παραγωγή, επιδιώκει να μας συγκινήσει όλους και κάπου εκεί ανακοινώνει ένα επίθετο. Χειροκροτούν όλοι. Πέφτουν γκλίτερ κι αστραφτερά χαρτάκια από την οροφή. Κόρνες, χαμός. Οι νικητές αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Θέλω να ουρλιάξω, δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο νικητής. Είναι όλοι το ίδιο χαρούμενοι.
Ο παρουσιαστής αγκαλιάζει και παίρνει με το μέρος του, στην άκρη, τον Christian που συνεχίζει να χαμογελάει. Και τότε γίνεται κάτι μαγικό. Ο παρουσιαστής τον ρωτάει πως νιώθει κι ο Christian σοβαρεύει. “Εγώ κέρδισα;” ρωτάει. “Δεν άκουσες το επίθετό σου;” του απαντάει με ερώτηση ο παρουσιαστής. “Όχι λέει ο Christian, δεν άκουσα καθόλου τι είπες” κι αρχίζει να δακρύζει. “Έχω να ακούσω το επίθετό μου πάνω από δέκα χρόνια. Στον δρόμο όλοι με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα” λέει και χαμογελάει. Είναι ο νικητής.
Παρακολουθώ συγκλονισμένη, έχω ξεχάσει την κάλτσα και το τρέξιμο. Ευχαριστεί, χαμογελάει, τραβάει μαζί του και τους άλλους δύο παίκτες. Ένας από τους κριτές τον ρωτάει τι θα κάνει με τα χρήματα. “Θα φροντίσω μερικούς ανθρώπους που τους το χρωστάω” λέει. “Στην οντισιόν ήρθα με κοστούμι που δανείστηκα από τον υπάλληλο του καφέ που είναι απέναντι από εκεί που παίζω μουσική, ας το μάθετε τώρα”.
Στα επόμενα λεπτά ο Christian αρχίζει να λέει ξανά το τραγούδι που τον ανέδειξε νικητή. Στο βλέμμα του βλέπω το πιο συγκινητικό πράγμα που έχω δει ποτέ μου. Την ελπίδα. Ο Chistian ελπίζει ξανά πως θα φτιάξει τη ζωή του. Ο Chistian δεν κλαίει. Δεν έκλαψε ούτε ένα λεπτό. Μόνο χαμογελούσε. Πλατιά και αληθινά. Μαντεύω πως είναι αληθινά χαρούμενος όχι όπως θα ήταν κάποιος άλλος που επιδιώκει απλά δημοσιότητα. Ο Christian έχει μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή του.
Θα μπορούσα να ψάξω το reality και τον Chistian στο YouTube. Δεν με νοιάζει πια. Mου αρκεί να σκέφτομαι πως κάπου, σε κάποια μικρή πόλη της Αγγλίας ο Christian τραγουδάει στον σκύλο του Love is All Around. Κλείνω την τηλεόραση, βρίσκω την κάλτσα μου και πάω για τρέξιμο.
